Utworzenie komitetu technicznego IEC: pierwsze półwiecze (1906–1949)
Ta pierwsza z dwuczęściowej serii, napisana przez byłego Sekretarza Generalnego IEC, Anthony’ego Raeburna, śledzi rozwój IEC poprzez komitety techniczne w ciągu 10 dekad od 1906 do 2006 roku.
1906–1909
U zarania ery IEC najważniejsze tematy ówczesnej elektrotechniki były rozpatrywane na zgromadzeniu plenarnym Komisji. Każdy powstający komitet narodowy (NC) wykonał swoją pracę spontanicznie lub zgodnie z żądaniem i przedstawił wyniki do rozpatrzenia.
Sekretariat wszystkich prac administracyjnych i technicznych został przejęty przez Instytucję Inżynierów Elektryków (IEE) w Londynie w Wielkiej Brytanii i zrekompensowany wkładami krajów członkowskich.
Pierwsze trzy tematy badań dotyczyły słownictwa, symboli i oceny maszyn elektrycznych. Zgoda na pierwsze dwa z nich była niezbędna, aby osiągnąć porozumienie na poziomie międzynarodowym, a ta ostatnia została upoważniona przez konferencję w St. Louis w 1904 r., Która powołała Komisję.
Sto lat temu rzeczy powszechnie uznawane za oczywiste, takie jak definicja wolta oraz nazwy i wymiary jednostek miary, różniły się w poszczególnych krajach, a nawet bardziej w poszczególnych krajach. Dlatego całkowicie słuszne było wcześniejsze rozważenie harmonizacji słownictwa, jednostek, ilości i symboli.
1910–1919
W okresie do pierwszej wojny światowej powstały pierwsze trzy komitety doradcze (pierwotna nazwa komitetów technicznych), odpowiadające trzem wspomnianym wyżej obszarom badań wraz z czwartym, dotyczącym wytwarzania energii elektrycznej.
AC1 (Nomenklatura), założona w 1910 roku, była pod przewodnictwem belgijskiego profesora, co wskazuje, że we wczesnych latach XX wieku inżynierowie elektrycy używali prawie jednakowo angielskiego, francuskiego i niemieckiego.
AC2 (Ocena maszyn elektrycznych), został utworzony w 1911 roku z przewodniczącym z Francji i AC3 (Symbole), również utworzony w 1911 roku, pod przewodnictwem francuskiego profesora. AC4 (Prime movers), powstał w 1913 roku.
Prędkość, z jaką pracowały te wczesne komitety, jest imponująca, biorąc pod uwagę ograniczenia w komunikacji i transporcie w tamtych czasach. Do 1914 r. IEC wydała pierwszą listę terminów i definicji obejmujących maszyny i aparaturę elektryczną, listę międzynarodowych symboli literowych dla ilości i znaków dla nazw jednostek, międzynarodowy standard dotyczący odporności miedzi, listę definicji w połączenie z turbinami hydraulicznymi oraz definicje i zalecenia dotyczące maszyn wirujących i transformatorów.
Wkrótce po zakończeniu pierwszej wojny światowej prace wznowiono, a w październiku 1919 r. Na spotkaniu plenarnym w Londynie wzięli udział przedstawiciele 20 krajów.
1920–1929
Ta dekada cieszyła się szybkim rozszerzeniem zarówno zakresu, jak i udziału w pracach IEC. Najwięcej wysiłku nadal koncentrowało się w sektorze energetycznym, ale teraz dociera się także do artykułów konsumpcyjnych. Na przykład TC6 (Gniazda i zaślepki lamp), pierwszy TC z przewodniczącym z USA, który odegrał wiodącą rolę w założeniu IEC. Później przemianowano go na „Osłony i oprawki” i podkomitet 34A.
Po stronie wytwarzania / dystrybucji energii, TC5 (turbiny parowe), kolejny TC w turbinach hydraulicznych, z kanadyjskim przewodniczącym, TC7 (aluminium) dla linii, TC8 (napięcia), TC10 (oleje izolacyjne), TC11 (zasady i przepisy dotyczące napowietrznych linii) i TC13 (przyrządy pomiarowe), wszystkie zostały utworzone w tym okresie.
Postępy w technologiach transportowych, elektronicznych i telekomunikacyjnych poczynione podczas wojny zaczęły jednak wpływać na rynek, co szybko znalazło odzwierciedlenie w potrzebie międzynarodowych standardów. W 1924 r. TC9 (silniki trakcyjne; obecnie znany jako sprzęt elektryczny i systemy dla kolei) został utworzony pod włoskim przewodnictwem, aw 1926 r. Utworzono TC12 (radiokomunikację) pod przewodnictwem brytyjskiego przewodniczącego, prawdopodobnie odzwierciedlając postęp dokonany w kraju zamieszkania włoskiego inżyniera Guglielmo Marconiego.
W końcu powstały trzy inne: TC14 (Oceny rzek); TC15 (Szelak), płyn stosowany do izolacji elektrycznej; i TC16 (oznaczenia zacisków).
Do tego czasu zarządzanie techniczne i podejmowanie decyzji stały się niewygodne na sesji plenarnej, dlatego Rada powołała Komitet Działania – obecnie Zarząd Normalizacyjny – złożony z siedmiu członków w celu nadzorowania prac technicznych.
Również w tym okresie powstały Walne Zgromadzenia, tak jak są dziś znane. Na spotkaniu w Nowym Jorku w 1926 r. Było 120 delegatów z 19 krajów, małych jak na dzisiejsze standardy, ale imponujących, biorąc pod uwagę, że nie było lotów transatlantyckich ani transatlantyckich. Wszyscy delegaci zostali zaproszeni przez prezydenta USA Calvina Coolidge’a na przyjęcie w Białym Domu.
1930 – 1939
Okres ten doświadczył znaczącej konsolidacji i postępów, niestety przerwany przez drugą wojnę światową. Działania dotyczące rozwijającego się przemysłu transportowego, które w coraz większym stopniu opierały się na technologiach elektrycznych i elektronicznych, zostały zilustrowane pracami rozpoczętymi przez TC19 (silniki spalinowe) i TC18 (instalacje elektryczne na statkach). Dotyczyło to również elementów i procesów wspierających obsługiwanych przez TC17 (wyłączniki olejowe i wyłączniki), TC20 (kable elektryczne) i TC21 (akumulatory) utworzone w 1933 r. I TC26 (spawanie elektryczne) w 1938 r.
W 1938 r. IEC opublikowała pierwsze wydanie Międzynarodowego Słownictwa Elektrotechnicznego, przygotowane przez TC1 – kamień milowy. Zawierał ponad 2000 terminów w języku angielskim, francuskim, niemieckim, włoskim, hiszpańskim i esperanto *, z definicjami w dwóch pierwszych z tych języków.
Zdolność IEC do przewidywania ścieżki przyszłego rozwoju technologii jest dobrze zademonstrowana przez powstanie TC22 (urządzenia elektroniczne) już w 1934 r., Wciąż jeszcze w erze zaworów termionowych.
Na końcu rynku, pomimo szerokiej gamy akcesoriów niskonapięciowych, takich jak wtyczki, gniazdka i przełączniki, IEC zgodziła się dążyć do jak największej harmonizacji, tworząc w 1934 r. TC23 (akcesoria elektryczne i akcesoria elektrotechniczne) w ramach holenderski przewodniczący.
Być może jednak najbardziej znaczące dla przyszłości było stworzenie w 1935 r. TC24 (wielkości i jednostki elektryczne i magnetyczne), co ostatecznie doprowadziło do powszechnego przyjęcia systemu Giorgi, który zjednoczył jednostki elektromagnetyczne z układem wymiarowym jednostek MKS, całość znana obecnie jako system SI (Système International d’unités).
1940–1949
Większość tej dekady została zdominowana przez drugą wojnę światową, dlatego niewiele pracy IEC zostało osiągnięte. Jednak powszechnie uznano, że międzynarodowa normalizacja ma coraz większą wartość i że IEC musi rozszerzyć swoje członkostwo, działalność oraz powiązania i interfejsy. Jako krok w tym kierunku, w 1948 r. Biuro Centralne przeniosło się z Londynu do Genewy, gdzie powstawało wiele sojuszniczych agencji Narodów Zjednoczonych i gdzie powstawała również ISO.
Jako znaczący hołd dla IEC, ISO postanowiło przyjąć otwarty, demokratyczny, dobrowolny proces oparty na konsensusie, który został opracowany i udoskonalony przez IEC przez wiele lat. Do dnia dzisiejszego procedury prac technicznych w obu organizacjach są praktycznie identyczne i są objęte wspólnymi dyrektywami IEC / ISO.
Pod koniec dekady istniejące projekty szybko ponownie podjęto, ale rozpoczęto tylko cztery nowe obszary pracy, w TC28 (koordynacja izolacji), TC30 (bardzo wysokie napięcie), TC31 (obudowy ognioszczelne) i TC34 (lampy) i powiązany sprzęt). Wydzielenie z istniejących elementów pracy doprowadziło do powstania TC32 (bezpieczniki elektryczne), TC33 (kondensatory mocy) i TC35 (ogniwa pierwotne i akumulatory).
